Gaat het bij jou thuis best aardig en heb je toch zo'n sluimerend gevoel van ‘doe ik het wel goed?’,
'Krijg ik over 10 jaar geen spijt dat ik nu niet wat meer stil sta bij de opvoeding?'

Wil je er wel meer bij stil staan, maar heb je geen flauw idee hoe je dat er ook nog bij moet doen?
Er zijn al zo veel ballen in de lucht te houden…

Voel jij je ook vaak een politieagent? Word je er gek van dat je altijd alles 10x moet herhalen voordat je kind luistert (als hij dat überhaupt doet)? En heb je wellicht stiekem geaccepteerd dat dit een fase is die er nou eenmaal bij hoort?

Denk je eens in hoe het voelt:

✔ om met zelfvertrouwen op te voeden en simpelweg te weten wat elk van jouw kinderen nodig heeft om uit te bloeien tot een gelukkig mens, die duidelijk zijn/haar grenzen aangeeft en respect heeft voor anderen;

✔ als je kind naar je luistert en er amper strijd is in huis (zowel met je kind als met je partner niet);

✔ om jouw rust te behouden en meer tijd voor jezelf te hebben.